1. |
1-Jaiotza
09:44
|
|||
Nor izango naizenaren beldurrez nabil blai
Untxiaren izerdipean
Noiz esnatuko naizen itxaroten nabil gaur,
Jada esnatu al naiz?
Ez al ote naiz egokitu
Iletxo txurien itzalpean?
Ez al ote naiz heldutu
Umetu beharrean?
Hainbat barajako komodin
Azti baten esperoan
Ez gera ba ez pika ez bihotz
Ez gaude palo baten barruan
Hoy empiezo a escribir todo lo que tengo pa’ decir,
Padecer, envejecer, sin olvidar el nacer,
El placer, el pacer, padre ser, podré ser,
Ser mi ser, conocer el atardecer, carecer
Del carisma que me gusta, el que asusta a la marisma
La dulce espuma se esfuma, el pueblo fuma que fuma.
Existir, es decir, bendecir y maldecir,
Es el hit, es el bit, decidir adonde ir.
No soy mentira, no soy verdad, almaceno sátira con la edad
Esto es rap léxico sin sentido sintáctico
Sin táctica, ni técnica, pellizco de la gramática.
Trágico es el tráfico, el gráfico no es mágico,
Como tú y como yo: somos seres fantásticos.
Error 404 en búsqueda de lo perfecto,
Dibujo mi propio cuadro con pinturas por defecto.
Tiene la vida destino? O es solo un hilo fino
Entre el papel y lo divino, yo soy un ente cochino;
Soy mi propio dios en la religión del pensador
Donde no hay perdón, solo hay meditación.
Agradezco el daño al que con intención me lo propició
Demostrando insumisión a su mala presentación.
Al borde del abismo cumples tu función
Al borde del abismo, cantando tu canción
En tu soledad de ser incomprendida
Una hermana podría hacerte de amiga
Al borde del abismo cumples tu función
Al borde del abismo, cantando tu canción
En tu soledad de ser incomprendido
Un hermano podría hacerte de amigo
Tú eres el clero, claro, y yo la iglesia a tu lado.
Frente a ti me declaro cual pensamiento asolado,
Anonadado. Zenón ha dado razonamiento desolado
A la humanidad, la comodidad de vivir intranquilidad.
Mas esto no ha acabado, somos robots sin diversidad:
Educación de universidad para un pueblo asustado
De la verdad, colectividad, monopensamiento implantado
En verde edad, sin variedad. Si eres raro lo tienes claro,
En este sistema omnitrivial es buscado el ofuscado.
Ofrezco música acústica acompañada con lírica
Simétrica, sin métrica. Alucino con mi excéntrica
Curiosidad por lo cotidiano: me extraño al ver metales volando.
A ti no te pasa? No tiene importancia volver a pensar como en tu infancia?
Todo es incierto, en cierto modo, siento que estoy en una falacia:
El dodo se ahogó en lodo y podo con la mirada ramas de una acacia.
Quién me demuestra que esto es irreal? Ante una teoría no tiene eficacia:
Al Último Jueves soy leal, aunque no crea que sea real;
No tienes pruebas para demostrar que no somos hijos de un cereal.
|
||||
2. |
2-Estancamiento
08:20
|
|||
Arazoak azaroan iparra galtzen
Eguzkirik gabe orientatzen saiatzen
Desorientatuak izarrak begiratzen
Galdegiten ea zertan zenbiltzaten
No aspiro a tus cielos magníficos
Estoy a gusto en mis limbos políticos
Dípticos cítricos con finales fatídicos
Crípticos nítricos con fines vatídicos
Rebaño el rebaño mientras me baño al año
Amaño el daño mientras el paño apaño
Me ataño al tamaño mientras engaño al extraño
Antaño y hogaño mientras el taño entraño
Confines sin fines con finos delfines
Sinfines con fines sin finos afines
Soy inmune a tu infierno sibarítico
Estoy inmerso en mi mundo autocrítico
(Yo!) Elíptico fóbico de centro hipotáctico
(Tú!) Eclíptico óptico cegando al galáctico
Poder al poder es volver a volver
Revolver y escoger, resolver es coger
Torcer a coger pa’ poder acoger
Tardar en coger, tratar de encoger
Confederación sin federación
Degeneración de generación
Gaur atzo baño hobeto baina ez da aski etzirako
Ileari eutsita ikasiz, goian dagonari so egiteko
|
||||
3. |
3-Oasis
04:00
|
|||
Oasian itzulipurdika arazoak atzean utzirik erdizka
|
||||
4. |
4-Eromena
07:02
|
|||
Eh, zu!
Ei, bakik zein haizen? O galduta berriz?
Hi ez haiz iñor, ze ustek?
Berriz? Berriz ametsetan? Ametsak, ametsak!
Bai, bai, ametsak, ametsak, hoi dituk, ametsak.
Ta geo, geo nearrez!
El sueño es el alivio de las miserias de los que sufren despiertos
Negarra, ihesi, zorrak, beldurrak
Marroia, koilara, kea ta sua
Likido, usaia, xiringa, ziztada
Itxaron, sentitu, zerua ta parrak
Utzi atzean inpernu hura
Ihes artean ahaztu beldurrak
Desbideratze bideratuak, bide desbideratuak.
Beldurretik ihesean sortutako beldurrez ihesean.
Arazoen konponbideen buklean.
Heroina eroenak heroia erotzen du,
Ametsak behar etzituena berotzen du
Heroiak bere ametsetan beroa nabari du
Heroinak ametsak kustatzen baititu
Amesgabeak ez baitu
Besteen ametsetan pentsatzen
Ez da iñoiz hazten,
Errex daki ahazten
Hortzak
sentsazio hotzetan,
Hotzak
karkomatzen barrenetan
Heriotzak
momentu txarrenetan
Beti hotzak
hortzak heriotzetan
Hasi
Ametsak besterik ez dira,
Nere buruan
Kaiolan gira bira tiraka,
Garraxi
Ahots kordak geldik daudela
Nere barruan
Etxolan...
Zauri itxiak beste munduan irekiak darraite
Ez naute maite
Zauri likantropoak ilargiarekin topo egin ahala irekitzen dira
A ze diztira!
Harriak
Botatzen dizkit eredu
beldurgarriak
Lizunak
Estaltzen ditu
egindako itunak
Hezurrak
Usteltzen dizkiote
dakizkidan gezurrak
Ixilik
Egongo al naiz
Ikusi arte hilik?
La droga es el alivio de las miserias de los que sufren despiertos
|
||||
5. |
5-Islada
07:29
|
|||
Mi look no es pereza, se trata de amor propio
Opio propio del impropio el que te expropio
La ética estética es sumamente tétrica
Sé apreciar mi belleza, no quiero tu elogio
Mi vestis tiujn mantelojn
Mi faris tiajn aferojn
Ne kredis ke la besto
Ŝanĝus la estontecon
Do mi ne tre zorgis
Pri via malboneco
Kaj mi ja vin lasis
Tuŝi mian fartecon
Senintence mi trinkis
Toksikajn trinkaĵojn
Mia korpo pleniĝis
De multaj raraj kialoj
Por vomi kaj plori
Dum jaroj kaj jaroj
Ene mi rimarkis
Dikan nigran galon
Ĝi fluas vejne
Ŝanĝas vian emon
Jam ne fartas hejme
Eĉ ne en via menso
Kies kulpo estas
Ĉi tia farteco?
Kiu helpi emas
Je mallumineco?
Ĉu ĉu ĉu ĉu tiu estas mi?
Ĉu ĉu ĉu ĉu vi rekonas ĝin?
La spegulo ne montras mian veran vizaĝon
Mia lumo kaŝas ĉi tiujn sekajn larmojn
Alvenis aŭtun'
Pliiĝis mallum'
Ĉio nigriĝis
Revenis la hund'
Venenon injektis
Aperis la vund'
De kie eniris
Timon al la lun'
Mi timis endormiĝi
Do fartis dormema
Mi celis boniĝi
Sed estis mallaborema
Kiam mi lasos
Ĉi tiun epokon antaŭ?
Kiam mi ekestis vi,
Nekonata tiu ĉi?
Malklara jena rebril'
Nur blindigas min
Ĉu ĉu ĉu ĉu tiu estas mi?
Ĉu ĉu ĉu ĉu vi rekonas ĝin?
La spegulo ne montras mian veran vizaĝon
Mia lumo kaŝas ĉi tiujn sekajn larmojn
Kiam mi ekestis vi,
Nekonata tiu ĉi?
Malklara jena rebril'
Nur blindigas min
Ĉu tiu estas vi?
Ĉu vi rekonas min?
Ĉu ni vidas bone?
Aŭ ĉu eble ne?
Mi luz no es perfecta mas almenos no la copio
No repropio nada si se trata de un acopio
La dogmática panática es ampliamente apática
Sé mantener consecuencia, no quiero negocio
|
||||
6. |
||||
El sol brilla en mis ojos,
Ojos húmedos y rojos
No por psicotrópicos
No hay dedos pegajosos
Es más bien falta de inspiración,
De acción
Es más mal que bien
Rompiendo el corazón del todo a cien
Es falta de abrazos,
De caricias, de unir lazos
Es falta de convicción,
No establezco conexión
Con almas rotas perfumadas
Con dulces fragancias
Almas que han vivido
Sus perfectas infancias
Yo, en cambio, soy anormal,
Nada normal
No perfumo mis olores
Eso está mal
Me pongo mucha ropa
Pa’ que no puedas olerlos
Y es que jode que te digan
Que tus amigos son lerdos
Jode que te digan
Que no andes con esos me
Jode que me cueste escribir
Estos versos
Jode mucho más guardarlos
En mis adentros
Pa’ que un día exploten
Y podáis ver mis sesos
Volviendo a lo de antes,
Que la rabia no es constante:
Con el tiempo he tejido
Abrigos como tanques
Usando mi sonrisa
Como hilo duradero
Escondiendo mis temores
Para parecer de acero
Sufrido el sufrimiento
Que sufrieron los sufridos
No puedo decir
Que todos sean ladridos
Hay seres impresionantes
Que pretenden ayudar
Hay seres magníficos
Que quiero gratificar
Sus actos son de esos
Que tendría que ratificar
Clarificar, mitificar
Vitrificar, versificar
Pero no soy valiente,
Tampoco hábil combatiente
Soy más de callar
E intentar edificar
Al borde del abismo no estás solo
Al borde del abismo cantas en coro
En tu soledad de ser incomprensivo
Un hermano podría hacerte de amigo
Al borde del abismo cumples tu función
Al borde del abismo narrando tu canción
En tu soledad de ser incomprendida
Mil hermanas podrían hacerte de amiga
El dolor inspira, que nadie os mienta
Los campos florencen tras la tormenta
Minbiziaren minak biziminari bizia ematen zion
Observo la kenopsia dentro de mí mismo
Me empujo al abismo
Y encuentro mi cuerpo vagando, nadando
Observo el paraje vacío de vacíos
Empujo al abismo
Y me encuentro a la kenopsia pagando el precio que le impongo
El dolor inspira, que nadie os mienta
Los campos florencen tras la tormenta
Minbiziaren minak biziminari bizia ematen zion
|
||||
7. |
||||
Vacío este estanque, ya nada es como antes
Tiré hace ya un tiempo los abrigos como tanques
Las lágrimas de fuego corren hacia el verso
Empapando de calor mi frío universo
Frío y azul, crío y gandul
En respuesta a la respuesta que diste tú
Al oír mi interior y no hacerle caso
Al no acercarte a darme un abrazo
Pues ya no creo en ti, pa’ qué mentir
Desechaste la llave que aquel día te di
Y esta hermosa puerta mantiene el cerrojo
Teñido por la sangre con un curioso rojo
¿Y ahora qué vas a hacer si me quieres conocer?
Los enroques de una vida no comienzan al nacer
Los errores de tu vida no cambiaron mi placer
De pacer, de hacer, de volverme a conocer
Seguí caminando sin esperanza alguna
Y mirando pa’lante divisé una laguna
Encima una estrella brillando oscuramente
“Esto no le viene bien a mi enferma mente”
Pensé. Andaba errado como de costumbre
Yo me había acomodado a mi servidumbre
Y esto se trataba de la simple libertad
Resulta que después de todo no soy tan vivaz
Preguntele que allí arriba qué hacía
Respondiome que hacía un tiempo que enloquecía
Díjome que desde que dejó al Sol
No paraba de anhelar que volviese el malhechor
Y cambió, la estrellita mejoró
Junto con eso en la cara una sonrisa me salió
Y cayó, y callé, me olvidé de que tenía pies
Demasiado rápido el vuelo al cielo alcé
Volaba cuando de repente se marchó
Y el lirio de mi corazón se marchitó
Preguntaba “¿Qué haría yo pa’ que se fuera,
Si yo la protegía del ruido de afuera?”
Caí preso dentro de mí, dentro, muy dentro de mí
La música extrema ya no ayudaba a dormir
“Espero que se encuentre bien”, rezaba cada anochecer
Me preparaba pa’l siguiente viaje emprender
Se llena este estanque, vuelve a ser como antes
¿Pa’ qué sirve quitarse los abrigos como tanques?
Perdida la esperanza en la humanidad
Maldigo a las personas que denotan vanidad
Pero espera, algo extraordinario ocurrió:
La estrellita tras un tiempo a hablarme me volvió
Me contó que tomó los polvos del diablo
“Es por eso por lo que ahora no te hablo”
Me dijo tristemente mientras yo leía
Dejé el libro de mi vida pa’ ver qué decía
Fue la mayor muestra de amor que nunca vi
Se disculpaba por no estar conmigo aquí
Y yo, evidentemente, no la iba a dejar
Con lo que mi vida había hecho mejorar
No iba a dejar que se quemara en el infierno
Demasiado largo ya ha sido este invierno
Le prometí que juntos de ahí saldríamos
Que mejores páramos veríamos
Que mientras dure sea bonito, que lo disfrutemos
Y si se acaba que no importe, no nos preocupemos
Nekatuta nago beti itxaroteaz
Nazkatu egin naiz hemen egoteaz
“Maitatu zure burua” entzuteaz
“Asko maitatzen det” erantzuteaz
Nekatuta nago beti hau idazteaz
Nazkatu egin naiz paperak betetzeaz
“Ai, ze ondo dagon” soilik aditzeaz
“Kanta dago ondo, ez ni” ihardesteaz
Nekatuta nago beti triste izateaz
Nazkatu egin naiz besteak kutsatzeaz
Gauak negar artean igarotzeaz
Laguntza jaso ezinik ibiltzeaz
Nekatuta nago nigan murgiltzeaz
Nazkatu egin naiz bakarrik nazkatzeaz
Behin da berriz berdiña errepikatzeaz
Ixilduko naiz hemendik ateratzean
|
||||
8. |
Porrumentzio Hernani, Spain
Beste musikari bat besterik ez. Autokudeatutako musika librezalea.
Estiloa? Anarkikoa, hainbeste estilo nahastu ondoren, estilo gabea.
Streaming and Download help
If you like Porrumentzio, you may also like:
Bandcamp Daily your guide to the world of Bandcamp